بررسی نقش خودتنظیمی یادگیری در بهبود عملکرد تحصیلی و پایداری انگیزشی دانشآموزان
کلمات کلیدی:
خودتنظیمی یادگیری, عملکرد تحصیلی, پایداری انگیزشی, انگیزش تحصیلی, راهبردهای یادگیری, آموزش مدرسهایچکیده
هدف این پژوهش تبیین نظاممند نقش خودتنظیمی یادگیری در ارتقای عملکرد تحصیلی و پایداری انگیزشی دانشآموزان بر اساس شواهد پژوهشی موجود است. پژوهش حاضر از نوع مروری کیفی است که با استفاده از تحلیل محتوای تفسیری انجام شد. جامعه پژوهش شامل مطالعات منتشرشده مرتبط با خودتنظیمی یادگیری، عملکرد تحصیلی و انگیزش تحصیلی بود که با روش نمونهگیری هدفمند و تا رسیدن به اشباع نظری، ۱۵ مقاله علمی معتبر انتخاب شدند. گردآوری دادهها صرفاً از طریق مرور منابع علمی انجام گرفت و متون منتخب با بهرهگیری از نرمافزار NVivo نسخه ۱۴ مورد تحلیل کیفی قرار گرفتند. فرآیند تحلیل شامل کدگذاری باز، محوری و انتخابی بود که به استخراج مقولههای مفهومی و تدوین الگوی نظری منسجم منجر شد. یافتهها نشان داد خودتنظیمی یادگیری از طریق سازوکارهای شناختی، انگیزشی، هیجانی و رفتاری بهطور مستقیم و غیرمستقیم موجب بهبود عملکرد تحصیلی و پایداری انگیزشی دانشآموزان میشود. مهارتهایی نظیر هدفگذاری، پایش پیشرفت، مدیریت زمان، خودکارآمدی تحصیلی، تنظیم هیجانات و راهبردهای جبرانی یادگیری بهعنوان مؤلفههای کلیدی شناسایی شدند که به افزایش مشارکت آموزشی، کاهش فرسودگی تحصیلی و ارتقای سلامت روان تحصیلی منجر میگردند. خودتنظیمی یادگیری بهعنوان یک توانمندی بنیادین، نقشی محوری در موفقیت تحصیلی و انگیزش پایدار دانشآموزان ایفا میکند و ادغام آموزش مهارتهای خودتنظیمی در برنامههای درسی میتواند کیفیت یادگیری و پیامدهای آموزشی را بهطور معناداری ارتقا دهد.
دانلودها
مراجع
Bandura, A. (1997). Self-efficacy: The exercise of control. New York, NY: Freeman.
Corno, L. (2001). Volitional aspects of self-regulated learning. In B. J. Zimmerman & D. H. Schunk (Eds.), Self-regulated learning and academic achievement (pp. 191–225). Mahwah, NJ: Erlbaum.
Dweck, C. S. (2006). Mindset: The new psychology of success. New York, NY: Random House.
Eccles, J. S., & Wigfield, A. (2002). Motivational beliefs, values, and goals. Annual Review of Psychology, 53, 109–132.
Fredricks, J. A., Blumenfeld, P. C., & Paris, A. H. (2004). School engagement: Potential of the concept. Review of Educational Research, 74(1), 59–109.
Hattie, J. (2009). Visible learning. London: Routledge.
Hidi, S., & Renninger, K. A. (2006). The four-phase model of interest development. Educational Psychologist, 41(2), 111–127.
Macan, T. H. (1994). Time management. Journal of Applied Psychology, 79(3), 381–391.
Pekrun, R. (2006). The control-value theory of achievement emotions. Educational Psychology Review, 18, 315–341.
Pintrich, P. R. (2004). A conceptual framework for assessing motivation and self-regulated learning. Educational Psychology Review, 16(4), 385–407.
Ryan, R. M., & Deci, E. L. (2000). Intrinsic and extrinsic motivations. American Psychologist, 55(1), 68–78.
Schraw, G. (1998). Promoting general metacognitive awareness. Instructional Science, 26, 113–125.
Schunk, D. H., & Zimmerman, B. J. (2012). Motivation and self-regulated learning. New York: Routledge.
Weinstein, C. E., & Mayer, R. E. (1986). The teaching of learning strategies. In M. C. Wittrock (Ed.), Handbook of research on teaching (pp. 315–327). New York: Macmillan.
Zimmerman, B. J. (2000). Attaining self-regulation. In M. Boekaerts, P. Pintrich, & M. Zeidner (Eds.), Handbook of self-regulation (pp. 13–39). San Diego, CA: Academic Press.
Zimmerman, B. J. (2002). Becoming a self-regulated learner. Theory into Practice, 41(2), 64–70.
Zimmerman, B. J., & Schunk, D. H. (2011). Handbook of self-regulation of learning and performance. New York: Routledge.
